عبدالرحمن بن حجاج مى‏گوید: امام صادق علیه‏ السلام چون آخر شب (براى مناجات با خدا) بر مى‏خاست، صداى خود را (به دعا) بلند مى‏کرد تا خانواده‏اش بشنوند و مى‏گفتند:

اَللّهْمَّ أَعِنّى عَلى هَوْلِ الْمُطَّلَعْ وَ وَسِّعْ عَلَىَّ ضیقَ الْمَضْجَعِ وَ ارْزُقْنى خَیْرَ ما قَبْلَ الْمَوْتِ وَ ارْزُقْنى خَیْرَ ما بَعْدَ الْمَوْتِ.

خدایا مرا در بیم قیامت کمک فرما و تنگاى خوابگاه (قبر) را بر من وسیع فرما و خیر قبل از مرگ و پس از مرگ را بر من روزى فرما.

کافى 2: 538 ح 13، بحارالانوار 87: 192